Het Rooms Katholieke Binnenziekenhuis was jarenlang gevestigd aan de Vestdijk in Eindhoven op de plaats waar zich nu de Heuvel Galerie bevindt. Pal in de binnenstad dus.
Het begin voor dit eerste ziekenhuis in Eindhoven werd gemaakt toen in 1843 op verzoek van het parochiebestuur van de Catharinaparochie in Eindhoven ziekenzorg ingericht werd door een aantal van de Zusters van Liefde uit Tilburg. In 1932 kreeg het ziekenhuis zijn bekende naam: het Binnenziekenhuis.
Begin jaren 60 bleek dat het Binnenziekenhuis zowel verouderd, als uit zijn voegen gegroeid was. Daarom werd er gebouwd aan een splinternieuw, groot ziekenhuis met 800 bedden. Als locatie voor dit nieuwe ziekenhuis werd Woensel gekozen.
In september 1973 werd het nieuwe gebouw opgeleverd en was het tijd om de 350 patiënten die op dat moment in het oude ziekenhuis lagen over te brengen naar de nieuwe locatie. Daarvoor werden negen ambulances, twee bussen en twee verhuiswagens met speciale luchtvering ingezet. De verhuizing verliep vlot: om half één 's middags was iedereen overgebracht.
Met het nieuwe gebouw kreeg het ziekenhuis ook een nieuwe naam: vanaf toen ging het verder als het Catharina Ziekenhuis.
Het Binnenziekenhuis ging na de verhuizing verder onder een nieuwe naam: het Catharina Ziekenhuis.
Mijn neef Marc Andriessen lag in het Binnenziekenhuis toen er verhuisd moest worden naar het Catharinaziekenhuis. Hij stond een dag later in het Eindhovens Dagblad (met mooie grote foto!) en werd de "eerste patiënt van het Catharina Ziekenhuis" genoemd. Ik vond dat heel bijzonder!
Dat is zeker bijzonder Huub, de allereerste patiënt zijn in een nieuw ziekenhuis is iets dat niet veel mensen mee zullen maken. Verhuizen van ziekenhuis terwijl je patiënt bent ook niet trouwens! Hopelijk lag Marc niet in het ziekenhuis met iets al te ernstigs?
Nee volgens mij niet. Het is al erg lang geleden natuurlijk. Ik denk dat hij toen iets gebroken had.
Gelukkig maar! Bedankt voor je reactie, Huub!
Dag,
ik heb zeker herinneringen aan het Binnenziekenhuis aan de Vestdijk. Vanuit mijn baby-album, de foto's van mij als baby. In 1967/1968 lag ik maar liefst 4 maanden (van mijn 3e tot 7e maand) in het ziekenhuis vanwege een voedselintolerantie, die toen nog als 'aanstellerij' werd bestempeld door kinderarts v Hattum. Dat schrijft hij letterlijk in een brief die ik nog in mijn baby-album heb zitten. Een totaal ander beleid dan nu! Als baby werd ik afgezonderd van mijn ouders. Achter glas mochten ze naar mij kijken. Slechts 10 min. per dag mochten ze mij vasthouden. 4 maanden lang!! Een zeer ongezonde situatie voor zowel mij als baby als voor mijn ouders. Slecht ook voor de moeder-kind-hechting. Nu op 54-jarige leeftijd besef ik steeds meer dat dit een enorme impact op mijn leven heeft gehad. Uiteraard zegt dit vooral iets over het tijdsbeeld in de jaren zestig in ziekenhuizen in Nederland. Ben benieuwd naar mensen die ook dergelijke ervaringen/verhalen hebben.
Wat ontzettend dat er vroeger zo met je (en vast ook vele anderen) om is gegaan. Tegenwoordig kan je het je niet meer voorstellen dat ouders zo weggehouden worden bij hun baby. Dat is in ieder geval nog een positief iets wat hieruit voortgekomen is: het besef dat er absoluut anders met baby's en jonge kinderen omgegaan moet worden. Bedankt Lia voor het delen van je herinneringen aan de meer duistere kant van de geschiedenis van dit ziekenhuis.
In 1960, 7 jaar oud, naar de huisarts wegens aanhoudend hoesten en koorts.
Naar huis koffertje pakken, onmiddellijk door naar kinderarts Binnenziekenhuis aan de Vestdijk EHV.
Opname pneumonie bdz. Samen met mijn zusje 5 jaar.
Wij lagen naast elkaar op zaal. Maakten grappen! Tijdens het middag slaapje werd dit niet getolereerd door zuster "Laken" (zuster van liefde). Na 1 waarschuwing moest een servet over het hoofd! Dan werd je wel rustiger, minder lucht!
Na 2 waarschuwingen een verbale uitbarsting.
Bij de 3e waarschuwing naar de onverwarmde badkamer, in pyama in het zinken bad. Aan herstel, psychisch en fysiek, werd blijkbaar niet zoveel waarde gehecht!
Zusje lag op de zaal, ik in de badkuip.
Ook al zo'n akelig verhaal. Wat erg dat je dit zo hebt moeten meemaken, zeker in een tijd dat je jezelf al ellendig voelt omdat je zo ziek bent. Gelukkig is er ook iets positiefs te lezen in je bericht: je lag wel samen met je zusje op dezelfde kamer. Ik kan me voorstellen dat dat voor jullie beiden een hele troost is geweest.
Ik lag in 1955 als 9-jarige in het Binnenziekenhuis. Ik schreef er een gedicht over met de titel "Binnenziekenhuis".
Wat moet dat indruk gemaakt hebben Nelligje, als 9-jarige in het ziekenhuis te liggen. Zeker in 1955, toen mocht je vader of moeder er natuurlijk niet bij blijven? En wat mooi dat je dat in een gedicht van je 'af hebt geschreven'.
Hieronder het gedicht van Nelligje Wagter:
Binnenziekenhuis
Glurend door de spijlen van mijn bed
zie ik een gang met ronde bogen
en vast wel honderd deuren
en Jezusjes aan ’t kruis.
De zuster zegt dat zij niet houdt van zeuren,
maar ik wil naar mijn eigen huis!
Tussen het beddenlaken en mijn benen
heeft ze een ijzeren koepeltje gezet,
nou lijkt het net een tunnel voor de trein
waarin ik me fijn kan verschuilen.
De zuster zegt: “Dan doet ’t niet zo’n pijn”
en ook dat alleen kleine kinderen huilen.
Liesbeth (zo heet de zuster)
heeft op haar hoofd een zwarte kap.
Ze zegt dat ’s avonds alles stil moet zijn op zaal,
maar naast mij hoor ik zachtjes fluisteren:
“Onder hun kap zijn zusters kaal”.
Ik zwijg, want ik wil heel goed luisteren.
“Als jullie beter willen worden”
zegt zuster Liesbeth na het warm eten
“moet je veel bidden, dat is goed”
en stopt een kralenketting in mijn hand,
maar ik weet niet hoe ik daarmee bidden moet,
want thuis bid ik alleen maar protestant.
De dokter die mij heeft geopereerd
is heel beroemd. Hij heet San George
en is geboren in een ander land.
Misschien dat hij daarom niet met mij praat,
maar wel heel zacht met zuster Liesbeth, want
die weet het beste hoe het met mij gaat.
Wanneer het ’s ochtends licht wordt
schuift zuster Liesbeth de gordijnen open,
daarna mag ik gelukkig op de po.
Ik heb een heel klein beetje in mijn broek gedaan
maar ik vertel het niet, ik schaam me zo.
Ze zucht alleen en kijkt me heel boos aan.
Als ik door het raam kijk
zie ik op de binnenplaats
een kar met pannen voor het eten
en mensen met gewone kleren aan
ik zou toch zo graag willen weten
wanneer ik nou naar huis mag gaan
En dan zijn daar
na zolang wachten
zoveel dagen, zoveel nachten
ineens mijn moeder’s armen om mij heen
Ze zegt: “Alles is goed, je hoeft niets meer te vragen,
je mag weer mee naar huis en nu meteen”.
Nelligje Wagter
Ik vergeet het nooit meer! Als meisje van 11 was ik met mijn moeder op ziekenbezoek bij iemandin het Binnenziekenhuus. Er tegenover lag iemand met de hikziekte. Die overleed kort erna aan die ziekte. Mijn moeder ook, maar dan aan de narcose tijdens een operatiein het oude Sin5 Jisephziekenhuis, mijn leven veranderdedaardoir volledig! Vergeet dit nooit meer! Had net weer de hik. Even gegoogled op het Binnenziejenhuus! En zo kwam ik op deze site!
Wat een heftige ervaringen voor jou als jong meisje, Annette. Bedankt voor je reactie. Ik kan me goed voorstellen dat het een grote impact op je leven heeft gehad.
Dank je wel!
ik ben er geopereerd in de jaren '60 van de vorige eeuw aan mijn knie maar ik weet de naam van de chirurg niet meer , die zou ik graag willen weten. (sansjorsie of zoiets)
Dat klinkt als een bijzondere naam, Frans! Misschien zijn er bezoekers op deze website die nog weten hoe deze chirurg heette. Of je zou eens navraag kunnen doen bij het RHC Eindhoven. Veel succes ermee!
Hallo Frans Hendriks,
We ontvingen van Nelligje Wagter nog een reactie via mail over de chirurg. Ik plaats hem op haar verzoek hieronder:
Frans (Hendriks): ik, Nelligje Wagter werd destijds geopereerd door dokter
San George (of Sangeorge). Het was in 1954/1955. Volgens mij was het een
Zwitserse specialist.
Hallo Frans Hendriks,
De naam van de orthopaed is Prof.dr. San Giorgi. Hij was de opleider van dr. P..A.M. van Acker.
Dr. Van Acker en Dr. Van Thiel hebben , nadat San Giorgi hoogleraar in Nijmegen werd, de praktijk orthopaedie overgenomen. Later is daar dr. Roeffen bij gekomen.
Misschien dat iemand hierover uitsluitsel kan geven ;) Ik ben geboren op 13 februari 1973, in het RK binnenziekenhuis. Mijn moeder (ze leeft niet meer) heeft mij verteld dat ik en zij kort na mijn geboorte zijn verhuisd naar het catharinaziekenhuis. Maar dat kan toch niet als het catharinaziekenhuis pas in september is geopend? Degenen die het kunnen weten in mijn kring zijn er helaas niet meer. Maar misschien dat specialistische kraamzorg eerder al in het catharien werd gedaan, ik noem maar wat.
Bedankt voor je vraag, Cor. Hopelijk is er hier inderdaad iemand die je meer kan vertellen. Je zou het ook nog na kunnen vragen bij het huidige ziekenhuis. Veel succes met je zoektocht!
Ik heb het stadsjournaal van 1973 bekeken en daar zeggen ze ook dat verhuizing plaatsvond op 19 september. Mijn neef Mark stond in het ED omdat hij de eerste patiënt was van het Catharinaziekenhuis. Dat krantenartikel heb ik helaas niet meer. Misschien kun je bij het ED e.e.a. opvragen of bij het Catharinaziekenhuis zelf.
Voor het Eindhovens Dagblad schrijf ik verhalen naar aanleding van het 50-jarig bestaan van het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Graag kom ik in contact met iemand die in de eerste jaren (vanaf 1973) daar is verpleegd en die daarover wil vertellen.
Ik ben op 14 september 1973 als een van de laatste bevallen in het binnenziekenhuis en heb de verhuizing naar het Catharina meegemaakt.
Die dag mocht er geen bezoek komen. We werden bij aankomst in de centrale hal ontvangen en naar de afdeling gebracht op de kamer stond een bloemetje en gebak klaar.
Wat mooi Geert en Elly, dat het eerste contact al gemaakt is. Mocht het nodig zijn dat wij jullie e-mailadressen uitwisselen, dan hoor ik dat graag. We doen dat dan buiten deze website om, vanwege de mogelijkheid van spammail.
Vandaag deze foto’s gevonden. Ik ben in 1972 begonnen aan de opleiding tot verpleegkundige. Mee verhuisd naar het Catharine ziekenhuis. Daar mijn opleiding afgerond. Heb mijn vrouw leren kennen, ook zij zat in de opleiding. Inmiddels met pensioen en 50 jaren verder. Het was voor mij een bijzondere plaats en een mooie tijd.
Bedankt voor deze mooie reactie Math, heb je ook het filmpje gezien van de verhuizing? Ik neem aan dat je daarin ook wel wat herkenbare dingen zult zien. Ben je trouwens je hele werkende leven in de verpleging gebleven? Een mooi en zorgzaam beroep waarin je zeker veel voldoening uit je werkzaamheden zult hebben gehaald.
Beste Mariet,, ik heb het filmpje gezien. Vaag waren er wel wat herkenningen maar namen heb ik niet meer op een paar na. Ik zat bij de verhuisploeg die patienten vanuit de afdelingen naar de ambulance of vrachtwagen moest brengen. Maar de binnenplaats ken ik nog goed. Ik ben na mijn opleiding in Geleen gaan werken. Daar was een klein ziekenhuis
(St Barbara) later opgegaan in het Sittards ziekenhuis en later naar wat nou het Zuyderland ziekenhuis is. De lokatie Heerlen is nu vaker in het nieuws omdat ze op termijn die lokatie gaan ombouwen naar een dagziekenhuis. Ik heb mijn hele verdere leven gewerkt als verpleegkundige. Ik zou het nog doen als mijn gezondheid dat zou toelaten. Ik was niet van zins om te stoppen maar kon niet anders. Ik weet niet of het de leeftijd is maar ik denk nog vaak aan die tijd in Eindhoven. 18 jaar en naar de grote stad vanuit een limburgs dorp van 600 mensen
Dank voor je reactie Math, mooi om te lezen dat het vak van verpleegkundige dus ook echt een roeping is. Dat zit gewoon in je, het zorgen en verzorgen. Wat jammer dat je gezondheid het niet meer toelaat. Jouw tijd in Eindhoven zal zeker indruk op je gemaakt hebben. En zo'n verhuizing al helemaal. Dat moest natuurlijk met de nodige voorzichtigheid en zorg gebeuren. Ik kan me voorstellen dat je daar nog vaak aan terugdenkt.
Ik denk daar zeker nog vaker aan terug. Het leuke is wel dat ik in mijn carrière twee maal een verhuizing van een ziekenhuis heb mogen meemaken. Ik was ook bij de verhuizing van het Maasland ziekenhuis naar het Zuyderland ziekenhuis in 2009. Maar op 55 jarige leeftijd komt dat toch anders binnen.
Dan telt ervaring zeker mee, maar leeftijd natuurlijk ook. En het is ook niet zo maar een eenvoudige verhuizing.
Ik ben geboren in dit ziekenhuis op 26 april 1950.
De kraamafdeling zat toen aan de achterkant, ongeveer waar nu het Philips muziekcentrum is, aan de Jan van Lieshoutstraat.
Was de Jan van Lieshoutstraat de verbindingsweg tussen Stratumseind, het uitgaansgebied, en het plein achter het ziekenhuis waar toen de VOX lag en White Horse, de kroeg die in de periode dat ik dat werkte nog is afgebrand. De VOX was in die tijd de "stamkroeg"voor ziekenhuis medewerkers
Ik ben daar geboren op 2 april 1942.
Ik denk dat ik geluk had dat ik 8 maanden later niet geboren was toen het ziekenhuis werd gebombardeerd.
Hartelijk dank voor jullie reacties, Peter, Math en Harry. En gelukkig inderdaad dat je niet geboren bent toen het ziekenhuis gebombardeerd werd, Harry.
Ben op zoek baar de naam van het hoofd cardiologie in 1968. Deze is later naar Amerika vertrokken. Mijn moeder is doir hem aan haar hart geopereerd, open hart operatie.
Die naam is ons helaas niet bekend Peter, wij hebben ook geen beschikking over het archief van het ziekenhuis. Ik denk dat zij dit nog in eigen beheer hebben, maar of zij daar ook informatie uit verstrekken durf ik je niet te zeggen. Misschien dat www.delpher.nl je nog van informatie zou kunnen voorzien. Dit is een site waarop allerlei kranten zijn te doorzoeken. Misschien dat de naam van deze cardioloog ergens een keer in genoemd staat.
Ah, het Binnenziekenhuis, welbekend! Als jong kind tijdens de lichtjesroute in september met mijn voet tussen de spaken van de fiets gekomen en dat was precies voor de deur van de bezoekersingang aan de Vestdijk. Naar de eerste hulp dus!
Later als 12-jarige patiënt. Het was december 1971, en wat schieten mij veel herinneringen binnen nu! Ik werd per telegram opgeroepen diezelfde middag (vrijdag 11 december) te komen. Dus nog eerst met moeder twee nieuwe pyjama's gekocht. De operatie was pas op maandagochtend. Op vrijdag 24 december, net voor kerst mocht ik weer naar huis. Ik lag op een zaal met zo'n 12 meiden van ± 10 tot 18 jaar.
Hierboven wordt orthopeed dr. P..A.M. van Acker genoemd en deze naam zegt mij wel wat als zijnde mijn chirurg. Ik herinner me een zeer humoristische man met kort blond/rossig stekelig 'borstelhaar' ;) Of het Van Acker was weet ik niet zeker... Kundig was hij wel in ieder geval!
In die tijd waren er veelal Filipijnse zusters en hadden zo'n beetje dezelfde lengte als ik... Ermee praten viel niet mee...
In het weekend vóór de operatie mocht ik samen met een zuster de kleine kinderen in de zaal naast ons meehelpen met eten geven of een bed helpen verschonen. In de linnenkamer zie ik nog de muizenvallen bovenop het linnengoed liggen...
Alles aan snoep, chips en fruit wat meegebracht werd door het bezoek, werd verdeeld over alle kinderen. Je moest dus - en wij waren de oudsten... - ervoor zorgen dat niet alle lekkernijen meegenomen werden door de zusters. Die verstopten we onder het kussen. De nachtkastjes werden immers doorzocht....! Van het verstopte hadden we dan 's avonds als het licht centraal uitging op zaal dikke pret mee!
Hoe? Zij die uit bed konden legden verkruimelde chips en koek midden op zaal op de grond... Enkelen hadden een zaklamp. En als we 'ze' hoorden gingen de zaklampen allen aan en gericht op het midden van de grond. Daar zaten dan meerdere muizen van deze lekkernijen te snoepen...! Dikke pret als we dan zagen dat 'ze' uiteen stoven! 'Ze' waren gesnapt! En wij aten in bed nog even de rest van onze verstopte lekkernijen op! 's Morgens was er geen kruimeltje meer te zien op de grond!
Herinneringen aan hele lange en koude (het was winter) gangen met gewelven aan het plafond en de kruisjes her-en-der aan de wanden. De koude toiletten... brrrr. De piepende en 'roggelende' hele dikke verwarmingsradiatoren wanneer ze aan gingen 's morgens. En de niet te versmaden ether-lucht. Hoewel je die na verloop van tijd niet meer rook, je neus was dan verzadigd van deze lucht.
Bezoek was alleen overdag na het 'rustuurtje'. Voor enkelen was dat veel te weinig en hadden echt verdriet als hun familielid weer vertrok. Dan kwamen de Filipijnse zusters de boel troosten door in hun eigen taal en muziek liedjes te zingen!
Na een week mocht ik ook weer uit bed om voorzichtig weer te gaan staan en lopen. En zodoende kon ik in de laatste week weer de zuster meehelpen bij de kleintjes...
Oh ja, soms lag er toch echt een gevangen muis in zo'n val bovenop het linnengoed... Dan maar het tweede laken van de stapel afhalen... De eerste verdween in de linnen zak voor de stomerij...
Op mijn 16e hoorde ik pas dat het een goedaardige tumor was die de orthopeed bij me weg had gehaald.
Mijn moeder is in 1962 in het binnenziekenhuis overleden.
Als meisje van 4 jaar heb ik daar afscheid van haar genomen.
Wat mij altijd is bij gebleven is de ruimte waarin ze was opgebaard.
In mijn beleving een gebouw met plat dak en een grote groene houten deur.Meerdere aan elkaar vast op een binnenplaats.
Nu ruim 60 jaar later heb ik nog altijd de associatie als ik ergens groene houten garagedeur zie in een jaren 30 huis zie.
Jammer genoeg kan ik nergens terug vinden in foto's oid
of dit echt zo was .
Hartelijk dank voor het delen van je mooie en ook grappige herinneringen, Riny! Hebben de zusters jullie echt niet doorgehad en de verstopplekken onder de kussens nooit ontdekt?
Bedankt ook voor jouw reactie, Mieke. We kunnen ons voorstellen dat deze locatie voor jou emotioneel beladen is. Voor meer foto's kun je kijken op de website van het RHC Eindhoven: https://www.rhc-eindhoven.nl/. Zoek bij de beeldbank op bijvoorbeeld 'binnenziekenuis.'
Hallo Riny, ik heb als secretaresse orthopedie gewerkt, zowel voor Dr. van Thiel, dr, van Acker en dr. Roeffen. Je bent waarschijnlijk door dr. Roeffen geopereerd. Een lange jongeman met blond haar die op zijn tijd hele goede moppen kon vertellen. We lagen vaak dubbel. Ik wekte hoofdzakelijk voor en met dr. Van Acker. Een kleine man met donkere haren en een Limburger. Een bijzonder lieve man. Een hele lieve zachtaardige man, een geweldige arts voor zijn patiënten. Hij kwam op voor mensen die het niet zo goed hadden, hij stelde ze allemaal rustig. Hij werkte het liefst met boeren mensen.Wij tweetjes gingen elke week naar het Honk in Veldhoven. Een inrichting waar geestelijke en lichamelijke kinderen in bed lagen.
Dr Roeffen is mij altijd bijgebleven. In mijn beleving een echte orthopeed. Ik kwam hem tegen tijdens mijn OK stage. Een grote man met handen als kolenschoppen. Hele grote handen. Dr van Tiel zegt mij niets meer en van Acker kan ik mij vaag herinneren. Tijdens mijn stage op afdeling orthopedie van Ari den Bresser of Ari de Bresser afdelingshoofd als ik mij dat goed herinner..
