Brabant en de wielersport zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Dat zie je ook terug in het aantal wielerbanen, want van de 160 banen in Nederland lag de helft in onze provincie!
Omdat wielrenwedstrijden op de weg tot en met de Tweede Wereldoorlog grotendeels verboden waren in Nederland, kwamen er op veel plekken wielerbanen om de wedstrijden op te rijden. Veel baantjes waren te vinden bij cafés en in Brabant was de sport bijzonder populair onder toeschouwers.
Een dag langs de wielerbaan doorbrengen was een heel populair tijdsverdrijf: het was niet te duur voor het grote publiek en de dag zat door alle verschillende disciplines vol spannende momenten.
Wethouder van Susante lost het startshot bij de opening van de wielerbaan. Boxtel, 1934
Foto: Fotopersbureau Het Zuiden, Collectie BHIC, nr. 1901-000147
Succesvolle wielrenners werden soms echte volkshelden en konden van de sport hun beroep maken. Op oude beelden kunnen we zien dat wanneer een kampioen terugkeerde na een gewonnen wedstrijd, er massa's publiek toestroomden voor de huldiging op het stadhuis. De supporters waren ook geïnteresseerd in het privéleven van deze nieuwe beroemdheden: het polygoonjournaal legde de huwelijken van verschillende wielrenners vast.
Op bhic.nl/wielrennen is nu een speciale themasite ingericht over de geschiedenis van wielrennen in Brabant. Hier vind je een kaart met verdwenen wielerbanen en verhalen over Brabantse wielerhelden vol foto's en films. Heb een eigen wielerverhaal of herinnering? Ook dat kun je insturen.
Ik kocht mijn eerst racefiets bij Engel v.d. Zanden in Eerde Vonniskamp 2 voor al mijn geld 35 gulden, verdiend met het schoonmaken van uien bij Ploegmakers in Eerde.
Een fiets met een vast verzet en vleugelmoeren.
Ik kwam met de fiets vanuit Wijbosch naar Eerde en ben heel trots en blij met mijn nieuwe racefiets op mijn schouder naar huis gefietst!
Ik werd lid van wielerclub Aktief vanaf 1963 tot 1970 in 1970 was het einde verhaal de club ging failliet en het geld, dat in de kas zat werd verdeeld over het aantal leden, ik weet nog dat ik meer geld kreeg, dan mijn eerste fiets gekost had!
Later heb ik van Alfino Lemande (Ad Manders) een andere fiets gekocht voor 100 gulden en de mijne verkocht aan mijn buurjongen Andere Gevers voor 35 gulden.
Wat een mooie herinneringen Mari. Ik kan me voorstellen dat je enorm trots geweest bent op jouw eerste nieuwe racefiets. Maar ben je na 1970 nog wel lid geworden van een andere wielerclub?
Hallo,
Ik ben niet bij een andere club gegaan, maar ik wielren nog steeds, tot aan de slag van vandaag.
En dat is het meest belangrijke Mari, dat je lol blijft houden in het wielrennen. Ik wens je nog veel plezierige en vooral veilige kilometers toe.
Bedankt.
Groet, Mari
